Hariciyeci

Hariciyecinin belgesel çekimini engelleme peşinde koşan bir Devlet yapışığı olarak portresi:

İshak Alaton, 12 Eylül 2012 tarihli Radikal’de Müge Akgün’e anlatıyor: 

“2001 yılında yurt dışından Struma ile ilgili yapılacak olan bir belgesel için bana geldiler. Gemiden sağ kurtulan ve o yıllarda 80 yaşında olan, Amerika’da küçük bir kasabada yaşayan David Stoliar’ı Türkiye’ye gelmesi için ikna edemiyorlar. Ben de konuştum, nihayet razı oldu. Onu kurtaran balıkçılarla bir araya geldi, çekimler yapıldı. Ama batıkta çekim yapılmasına izin vermiyorlar. Bu arada hiç beklemediğim bir olay oldu. Büyükelçi Solmaz Ünaydın beni aradı. Hukukumuz vardır, üç beş sohbetten sonra sadede geldi. “Struma ile ilgili bir belgesel yapılıyormuş, sizin çalışmalarınızdan da haberdar olduk. Biz bunu bakanlıkta tartıştık, ikinci bir Midnight Express olabilir. Acaba belgeselin yapılmasını önlesek mi?” diye sordu. Ankara şeffaflık sevmez, her şey karanlıkta kalsın ister. Bu günahı da gömelim diye bana rica ediyorlar.”

Fethi Gemuhluoğlu Confessional

    Cemal Süreya’nın “sağcılar onu veli derecesine yükselttiler, ölünce de hemen unuttular” dediği Fethi Gemuhluoğlu’nu solcular hatırlamaya devam ediyor. Gemuhluoğlu, farklı bir yüzüyle bu kez Tahir Abacı’nın Şairler Kahvehanesi adlı kitabında karşıma çıktı. 
    Şöyle o bölüm: 

1976 yılı olmalı. Niyazi Akıncıoğlu’nun şiirlerini Yarına Doğru’da ikinci kez yayımlarken, en çok sözü edilen şiirlerinden “Bursa”ya ulaşamadığımızı belirtmiştik. O aylar içinde bir gün, derginin bürosu olarak kullandığımız Lütfi Kaleli’nin Sebat Matbaası’na gittiğimde, Kaleli’nin yanında, elli yaşlarında birini beni beklerken buldum. Kendisini Fethi Gemuhluoğlu olarak tanıttı. Adını biliyordum ama hakkında fazla bilgim yoktu. “Akıncıoğlu’nun şiirlerini yayımlamışsınız ama ‘Bursa’ şiirini bulamamışsınız. 1943’te İnsan dergisinde çıkan o şiirini getirdim size” dedi, elini paltosunun cebine attı, sonra da “Cebime koydum sanıyordum ama unutmuşum” dedi içten bir üzüntüyle. “Sağlık olsun, sonra gönderirsiniz” dedik, bir süre sohbet ettik. Gemuhluoğlu, kimi yerlerde Ağın’a bağlı Gemuh köyü kökenli olarak anılıyor ama daha çok Arapkirli olarak biliniyor. İstanbul dergi ve gazetelerinin yanı sıra, Arapkir gazetelerinde de düzenli yazıları çıkmış. Şairliği de var, ama daha çok düşünce yazılarıyla tanınıyor. Arapkir’e çok yakın Çit köyünde yaşayan Enver Gökçe’den “fikriyatı kendisine yakın olmasa da” sıcak bir tavırla söz etti, değerinin bilinemediğini ekledi, şimdi hatırlayamadığım başka konular üzerine de konuştuk. Ancak fazla oturmadı, bir süre sonra ayağa kalktı, “Otursaydınız” dediğimizde aynen şöyle dedi: “Gitmek zorundayım, çünkü dost olmak isdidadı belirdi.”

    (Bütün hikâyesi "dostluk üzerine" olan bir adam. Çok tuhaf. Hikâye de tuhaf, hikâyeci de tuhaf.)

Neden İkna Etmeye Çalışıyorsun?

     Hikâyeni anlat geç, şiirini söyle geç. Okuyucu da yaptığın işin bir parçası: bu yüzden onu da geç: okuyucuda durma, onu ikna etmeye çalışma.

     Yaşadığın dünyayı bir ikna odasına dönüştüren “sistem”e karşısın, onun yöntemiyle mi çalışacaksın?