El işaretimi görmeden geçen dolmuşun
arkasından ıslık çaldım, durdu.
En son ne zaman ıslık çalmışım,
çalmışımdır, kara kutuya sordum, şöyle tuhaf bir veri geldi: Kırk yıl önce.
İçeride ellili yaşlarda iki kadın var, ben bir buçuğuncu durakta bindiğime göre ilk durakta binmiş olmalılar. Neyse, dolmuştan da ıslıktan da bahsetmemin nedeni onlar. Biri diğerini teselli ederken, muhabbetlerine konu olan üçüncü şahsı şöyle okladı: “Üzülme, biliyorsun, insan ulaşamadığı yeri mundarlar.”
***
Şiirde yaptığım bazı “bozmalar” nedeniyle muhafazakâr
şiir kamusundan fırça yedim, yiyorum. Beni Tik Tok kuşağından sananlar var, güzel. Boş-beleş
işlerle uğraşan bir kuşakmış o kuşak, güzel. Kişisel olarak tanıyanlar da yaptıklarımı
“deforme” diye adlandırıyor. Bir de “dezenforme” gördüm.
Ben bir şeyi bozmuyorum. Bozukluk hayatın içinde var.
***
Dil zabıtasına da bir ok atayım: herkeş Tahsin Yücel gibi değil. Mükemmel
bir Türkçeyle berbat şeyler yazmıyor/söylemiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder